نام عملیات « هالیوود » : چگونه پنتاگون فیلم ها را تغییر شکل و ممیزی می کند ؟

نام عملیات « هالیوود » : چگونه پنتاگون فیلم ها را تغییر شکل و ممیزی می کند ؟

---

وقتی در جایی دور افتاده در کره‌ی زمین جنگی در صفحه‌ی قاب سینما به نمایش درآید که سربازان با عینک دودی امریکایی دیده می‌شوند، مطمئن باشید این سربازان همه شورشیان بدجنس و خشن را خواهند کشت و در بعضی از صحنه‌ها زنان و کودکان آن منطقه‌ی دور افتاده را که زبان سرباز را نمی‌فهمند، نجات خواهند داد. 

در این گونه فیلم‌ها معمولاً مخاطب از اول فیلم تا سکانس پایانی با عجیب و غریب‌ترین سلاح‌هایی روبرو می‌شود که حتی نام آنها را نیز نمی‌داند و به خود حق می‌دهد که ارتش امریکا همواره در آخرین لحظات با همین سلاح‌ها می‌تواند دنیا را نجات دهد. 

بنابر نوشته، گفته و اعتراف بسیاری از عوامل اجرایی و همچنین رسانه‌های امریکایی، هالیوود و پنتاگون از دیرباز همکاری تنگاتنگی با یکدیگر داشته‌اند، که در اختیار نهادن تجهیزات لازم و حمایت از اکران فیلم‌های‌ هالیوودی از یک سو و ساخت فیلم‌های همسو با اهداف پنتاگون از سوی دیگر، این همکاری نزدیک دو طرفه را رقم زده است. 

دیوید روب در کتاب اخیر خود با عنوان "نام عملیات:‌ هالیوود" نشان می‌دهد که چگونه‌ هالیوود با پذیرش نظرات پنتاگون در مورد تغییر فیلمنامه‌ها، حذف مسایل واقعی اما ناخوشایند، سانسور جنایات جنگی و پرهیز از نشان دادن صحنه‌های استعمال مواد مخدر و نوشیدنی‌های الکلی، قرص‌های آرام بخش و داروهای روانی، عملاً به یک جریان گسترده‌ی خودسانسوری در ایالات متحده دامن می‌زند. این کتاب که جمع‌آوری نظرات برخی سربازان امریکایی در عراق است؛ گویای حقایقی است که در سینمای هالیوودی امریکا با نعل وارونه منعکس می‌شود.

او معتقد است امروزه تهیه‌کنندگان‌ هالیوودی، به افرادی تبدیل شده‌اند که با تغییر افراد شرور فیلم‌نامه‌ها به انسان‌هایی قهرمان، تغییر شخصیت‌های اصلی، عوض کردن مفاهیم سیاسی حساسیت‌ برانگیز و یا اضافه کردن صحنه‌های مربوط به حضور نیروهای نجات به فیلم‌هایی که اصولاً به این صحنه‌ها نیازی نداشته‌اند، در جهت خوشحال کردن پنتاگون، گام بر می‌دارند. گویی که هیچ انسان بدی در ارتش وجود ندارد. هیچ معاشرتی بین فرماندهان و زیردستان صورت نمی‌گیرد. سربازان ارتش هرگز از مواد مخدر و الکل استفاده نمی‌کنند و در نهایت اینکه ارتش و رئیس‌جمهور نباید با تصویری بد معرفی شوند. 

عده‌ای از سربازان امریکایی که به تازگی از عراق بازگشتند با انتقاد شدید از سینمای جنگی هالیوود، تاکید کردند که هیچ یک از فیلم‌های ساخت هالیوود نمی‌تواند واقعیت‌های تلخ جنگ را توجیه کند. این موضوع در قالب مقاله‌ای با عنوان "سینمایی که از بیان حقیقت جنگ عاجز است" در روزنامه‌ی "کانزاس سیتی" آمده است: "به راه افتادن جنگ عراق و حضور سربازان امریکایی در این کشور و اقامت طولانی مدت آنان در شرایطی که مغلوب و پیروز جنگ مشخص نیست و تنها هدیه‌‌ی هزینه‌های گزافی که کاخ سفید در عراق صرف می‌کند؛ جدایی مادران از فرزندان جوان و کودکان از پدرانشان است."

آنقدر این قصه بد روایت شده که امروزه همه می‌دانند، ساختن فیلم از جنگ عراق تنها یک تبلیغ بزرگ برای برعکس جلوه دادن تصمیم‌های اشتباهی است که بوش و دوستانش گرفتند. 

بسیاری از سربازان امریکایی که از عراق بازگشتند، بارها و بارها کاخ سفید را به خاطر سیاست‌های خودخواهانه سرزنش کرده و به شیوه‌های گوناگون از آنها می‌پرسند که آیا به راستی هالیوود با تمام جاذبه‌ها و حقه‌های سینمایی و توانمندی‌های عجیب و گاهی دور از ذهنش می‌تواند، دردها، سختی‌ها، جدایی‌ها، تنهایی، زخم‌هایی که هیچ گاه التیام نخواهند یافت را در کنار چهره زشت و کریه کشتن ناعادلانه یک انسان به تصویر بکشد؟ 

نویسنده‌ی روزنامه‌ی کانزاس سیتی ادامه می‌دهد: "آنان به دنبال یافتن جواب این پرسش هستند که چگونه بسیاری از کارگردان‌های هالیوود می‌توانند به خاطر ساختن فیلمی که تنها قسمت‌هایی است از آنچه که در عراق هر روز بارها و بارها تکرار می‌شود، احساس آرامش وجدان کنند؛ در حالی که هیچ چیزی از واقعیت این جنگ بی‌سرنوشت را نمی‌دانند؟ حقیقت این است که در هیچ یک از فیلم‌های جنگی هالیوود نمی‌توان حتی قسمتی از یک روز جنگ واقعی را لمس کرد. "

دانستن حقایق و ارزیابی اظهارات شاهدان جنگ عراق گویای این موضوع است که فیلم‌های جنگی هالیوود در واقع نسخه‌ای موقتی اما به ظاهر اثرگذار برای درمان زخم‌هایی است که هیچ گاه از چهره‌ی قربانیان جنگ پاک نخواهد شد. 

"سیمسون" افسر 25 ساله‌ی ارتش امریکا که سالهای 2004 و 2005 میلادی را در عراق به سر برده در این‌ باره در این کتاب می‌گوید: "اگرچه برخی از دیدن فیلم‌های جنگی احساس خوشایندی می‌کنند و عده‌ی دیگری هم با دیدن این فیلم‌ها حس همدردی می‌کنند؛ اما معتقدم من و هم‌رزمانم که لحظه لحظه جنگیدن در کشوری را که فرسنگ‌ها با سرزمین مادری‌مان فاصله دارد را؛ تجربه کردیم، معتقدیم که هیچ فیلمی حتی با بهترین سناریو و کارگردانی و بی‌نظیرترین تکینک‌ها نمی‌تواند یک ثانیه از واقعیت را به بیننده القا کند."

"ست منزل" افسر 28 ساله که نزدیک به سه سال از زندگی‌اش را در جنگ عراق سپری کرده است، نیز توضیح می‌دهد: "ژنرال‌های با سابقه و کارکشته‌ی آمریکایی هم از بودن در عراق احساس خستگی می‌کنند، همه‌ی آنها معتقدند هیچ چیز نمی‌تواند انرژی از دست رفته‌ی این چند سال در عراق را به آنان بازگرداند؛ در حالی که کاخ سفید به آنها وعده‌های به ظاهر فریبنده می‌دهد و به بهانه‌ای از کارهای بی‌فرجام ما در عراق تقدیر می‌کند. "

"جف انگلهارت" یکی از افسران عالی رتبه‌ی امریکا در عراق نیز که از سال 2001 تاکنون از نزدیک درگیر جنگ در عراق بوده با نفرت از سینمای دروغین هالیوود، می‌گوید: "ای کاش مردم هم می‌دانستند در عراق چه اتفاقی رخ می‌دهد و فیلم‌های جنگی هالیوود که به نام آزادی و دفاع از حقوق بشر ساخته شده، دروغ را به جای حقیقت و حقیقت را به عنوان یک دروغ بزرگ به خورد مخاطبانش می‌دهد." انگلهارت همچنین می‌افزاید: "فراموش نکنیم که عراق تنها نمونه‌ی کوچکی از خودخواهی‌های بزرگ کاخ سفید و دوستان صهیونیست حاکمان امریکاست که در سینمای پر زرق و برق هالیوود به شکل دیگر و کاملا تبلیغاتی جلوه می‌کند تا فاجعه‌ی جنگ‌افروزی‌های جهانی در ذهن مردمی که تنها به وسیله اخبار در جریان حقایق قرار می‌گیرند کم رنگ و گاهی کاملا محو شود.

منبع : About.com /کتاب نیوز/27.3.2009

نویسنده : دیوید روب

برگردان متن : محمد حسنلو

لینک به زبان اصلی : Operation Hollywood: How the Pentagon Shapes and Censors the Movies