خاطرات حسن روشن از دو دیدار ایران مقابل برزیل در سال ۱۳۵۵
دویچه وله: آقای روشن، شما چه احساسی داشتید وقتی اعلام شد بازی دوستانه‌ی ایران مقابل برزیل قطعی شده است؟
حسن روشن: به‌هرحال خیلی کار خوبی بوده. حالا من نمی‌دانم از کجا این شروع شده، ولی کار درستی بوده و ما احتیاج داریم با تیم‌های بزرگی مثل برزیل بازی کنیم که بتوانیم محک خیلی خوبی بخوریم. و این که همیشه ما گفتیم، در ایران هم که صحبت کردیم گفتیم که الان ما نباید به این فکر کنیم که کاکا می‌آید یا کی و کی می‌آید. به‌هرحال تیم ملی برزیل می‌آید و ما باید تیم ملی را بگذاریم که حداقل ۹ نفرمان فیکس باشند برای بازی‌های جام ملت‌هامان. اگر بخواهیم مثل قبل استفاده کنیم و از بازیکنان دیگر در اینجا استفاده کنیم و بعد بازی‌های آسیایی را با تیم دیگر، این اصلاً درست نیست. من خوشحالم که چنین وضعی پیش آمده است و امیدواریم که این بازی انجام شود.
در مورد انجام و برگزاری بازی هم طرفدارهای فوتبال ایران این سئوال را از خودشان می‌کنند که چرا این بازی در ایران برگزار نمی‌شود و تیم ملی ایران باید در کشور سومی در امارات مقابل برزیل مسابقه دهد. شما چه عللی را می‌بینید برای اینکه کشور امارات متحده عربی به‌عنوان مکان بازی برگزیده شده و نه کشور ایران؟
من فکر می‌کنم برزیل برنامه‌ریزیش برای امارات بوده و قراردادی که اسپانسر شده باید آنجا انجام می‌شده و ایران هم آنجا بازی کند. دلیل دیگری فکر نمی‌کنم داشته باشد و اگر هم داشته باشد، من خبر ندارم.
تیم ملی فوتبال ایران سابقه‌ی بازی مقابل برزیل را دارد. ملی‌پوشان ایران در سال ۱۳۵۵ خورشیدی دو بار مقابل برزیل در تهران و اصفهان به میدان رفتند که هر دو دیدار ۲ بر۲ مساوی به پایان رسید. شما هم در این دو بازی مقابل برزیل پیراهن تیم ملی فوتبال ایران را برتن داشتید و در بازی دوم نیز یک گل هم به برزیل زدید. چه خاطراتی دارید از این دو دیدار دوستانه‌ی ایران با که ۳۴ سال پیش مقابل برزیل برگزار شد؟
از این دو بازی یکی در تهران انجام شد، برای افتتاح استادیوم تختی که در شرق تهران قرار دارد، و هر دو بازی را هم ما با تیم ملی امید مقابل برزیل انجام دادیم. به‌خاطر این که ما هم در حال بازی‌های تدارکاتی برای المپیک مونترآل بودیم. یادم هست، در بازی‌ای که در تهران انجام شد، حسین راهفر دروازه‌بان بود. یعنی کاملاً تیم امید (در برابر برزیل) قرار داشت که ما آنجا بازی ۲ بر صفر باخته را ۲ـ ۲ مساوی کردیم. بعد هاف‌تایم دوم من دو پاس گل دادم. یادم نیست که آقای عزیزی بود یا آقای خورشیدی، ولی آقای نورایی را یادم هست که این دو گل را زدند و بازی خیلی خوبی هم بود. اتفاقاً باید بگویم که همان روز دختر دوم آقای مهاجرانی به‌دنیا آمد که این را به فال نیک گرفتیم.
باز یک بازی در اصفهان برگزار شد. ما در اردوی اصفهان بودیم که قبل از بازی پای من پیچیده بود و قرار بود بازی نکنم که هاف‌تایم اول هم بازی نکردم. بازی هم در هاف‌تایم اول ۲ بر صفر تمام شد و هاف‌تایم دوم اوفارل (فرانک اوفارل، سرمربی ایرلندی تیم ایران از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۵) گفت که حتماً باید بازی کنم. من (با وجود اینکه) درد داشتم، بازی کردم که یک گل آقای محمود اعتمادی زد و گل دوم را من خودم زدم. مسئله‌ی جالبی برایم پیش آمد. بعد از اینکه بازی تمام شد و مهمانی دادند و شام تمام شد. در بازی که گل را زدم، دفاع چپ‌شان، شماره‌ی چهار، پیراهن من را پاره کرد، وقتی من داشتم ازش رد می‌شدم. بعد از شام دیدیم که سرپرست و سرمربی‌شان و آن شماره چهار یک پیراهن شماره چهار نو آوردند که به من بدهند. وقتی من پرسیدم برای چی هست، گفتند این رسم برزیل است که اگر دفاعی نتواند مهاجم حریف را نگه دارد و باعث شود که پیراهن مهاجم پاره شود یا لباسش به‌هم بریزد، باید یک پیراهن به مهاجم داده شود. نمی‌دانم رسم‌شان چه بود، خجالت یا یادگاری. که من (پیراهن را) گرفتم و چند سالی هم داشتم و بعد در دوبی دادم به یکی از دوستانم که خیلی برزیل را دوست داشت.
آقای روشن شش سال پیش در اکتبر سال ۲۰۰۴، تیم ملی فوتبال ایران برای آخرین بار در چهارچوب یک دیدار دوستانه مقابل یک تیم ملی قلدر و صاحب‌نام جهان بازی کرد، مقابل عقاب‌پوشان آلمان در استادیوم آزادی تهران که این بازی ۰ـ۲ به نفع آلمان به‌پایان رسید. چهار روز پس از این بازی تیم ملی ایران در یک دیدار حیاتی مقدماتی جام جهانی در قطر به لطف گل دقیقه‌ی ۹۰ وحید هاشمیان ۲ـ ۳ تیم قطر را شکست داد و توانست به مرحله‌ی دوم مقدماتی جام جهانی آلمان صعود کند که بقیه‌اش را هم فوتبال‌دوستان ایران می‌دانند که به کجا انجامید. حالا این دیدار دوستانه که بار دیگر در ماه اکتبر مقابل یک تیم بسیار صاحب‌نام جهانی برگزار می‌شود، آیا می‌تواند نویدبخش آینده‌ی بهتری برای فوتبال متزلزل ایران باشد؟
اشاره‌ی خوبی کردید. الان با این وضعی که پیش آمده، خیلی از ایرانی‌ها حتی دنبال این هستند که بروند ابوظبی و اگر مشکل ویزا نداشته باشند، بازی را تماشا کنند. این خودش نشانگر این است که واقعاً ایرانی‌ها این مسائل را، به‌خصوص تیم‌های بزرگ را دوست دارند و این که ما تا با تیم‌های بزرگ بازی نکنیم، نمی‌توانیم محک بخوریم که بتوانیم در آسیا شرکت کنیم. همان طور که ژاپن تیم‌های بزرگ را می‌برد، کره تیم‌های بزرگ را می‌برد، ما هم باید چنین کارهایی را بکنیم. امیدوارم که این طور شده باشد و ما بتوانیم بعد از این هم یک نتیجه خوب بگیریم.
برای شنیدن گفت‌وگو با حسن روشن، لینک پایین صفحه را کلیک کنید!
مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان
تحریریه: پارسا بیات
برای ادامه مطلب به این لینک کلیک کنیدhttp://abyes.blogspot.com*نظرات وارده در یادداشت ها لزوما دیدگاه ما نیستشما هم چيزی بنويسيد- هر چي دلتان مي خواهد بنويسيد. اينجا مربوط به شماست- اگر نظر خصوصی‌ای دارید لطف کنید و از طریق ای‌میل مطرح کنید، ممنون
No comments:
Post a Comment